رسم غلط رسانه‌های رسمی
اول از رسانه‌های خودمان شروع می‌کنیم. سایت خانه بسکتبال ایران زیر نظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دارای مجوزهای رسمی و قانونی است. بسان خیلی از سایت‌ها ما هم در فضای چند رسانهای مانند اینستاگرام یا تولید و انتشار محتوا از طریق پادکست، رادیو بسکتبال، انتشار کتاب، جزوات آموزشی و … فعالیت می‌کنیم.
با این حجم از کار رسانهای، هدف‌مان تقویت تحلیل و شیوه‌ی مطالبه‌گری در جامعه‌ی بسکتبال است.
این روزها با اوج‌گیری فعالیت‌های بسکتبال در رده‌های مختلف مثل جام جهانی، کاپ آسیا زنان، و… قاعدتاً ما نیز علاوه بر نقش حمایتی که در مورد نمایندگان کشورمان داریم، سعی می‌کنیم علاوه بر دادن اطلاعات درست، روش تحلیلی مقید به اصول را پیاده کنیم.
در حال حاضر این نوع پرداختن به رویدادهای متعدد، نگاه ماست و سعی می‌کنیم از دسته‌بندی رسانه‌ها توسط فدراسیون بسکتبال و مشاوران غیررسمی صادره از جاهای دیگر که رسانه‌ها را به دو گروه رسمی و غیررسمی تقسیم می‌کنند، فاصله بگیریم.
به اعتقاد ما مردم بهتر از همه می‌فهمند چه کسانی یا کدام رسانه‌ها تولید محتوا را در کار خود لحاظ می‌کنند. بهتر است قبل از آنکه فعالان فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی منصف و آگاه با احراز هویت و نشانی درست را «رسانه‌های غیررسمی» بسکتبال بخوانیم و بگوییم باید چگونه باشند یا نباشند، اول ببینیم در حوزه‌ی کاری خودمان چه کاره‌ایم!
افرادی هستند که از رسانهای که در آنجا کار می‌کنند اعتبار می‌گیرند و صرفاً از اعتبار رسانه سود می‌جویند.
افرادی هم هستند که به رسانه اعتبار می‌بخشند.
وقتی در حوزه‌ی کاری طرفداران رسمی و غیررسمی نامیدن رسانه‌ها و تفکیک رسانه‌های رسمی از شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی وارد می‌شوم انگار روابط عمومی فدراسیون در محیطی دیگر فعالیت می‌کند! با همان سبک و سیاق کارمندی فدراسیون که در حال نسخه‌پیچی برای سایرین هستند.
یک نوع عملکرد تبلیغاتی با مزایایی که فقط شامل «فرد» می‌شود اما برای بسکتبال هزینه‌های گزاف دارد چون تبعیضات و تناقضات در آن بسیار و عامل اختلاف افکنی است.
این رسم غلط فاصله‌گذاری بین «رسانه‌های رسمی – غیررسمی» به دلیل نداشتن سواد رسانهای است، حمایت رییس فدراسیون بسکتبال از عملکرد تبلیغات زده‌ی رسمی‌ها!، مخاطبان را به خودی خود به سمت شبکه‌های اجتماعی با روش تحلیل، مطالبه‌گری و حرف‌های دو طرفه‌ی درست با ایجاد تعامل و فرصت گفت و گوی متقابل می‌کشاند.
در نتیجه؛ عبور سریع مخاطب از رسانه‌های به اصطلاح رسمی! و اعتبار بیشتر رسانه‌های به گفته‌ی آنان «غیر رسمی» را به دنبال دارد.
