وایسا دنیا من می‌خوام بازیکن بسازم!
ایران نوین توسط فدراسیون بسکتبال نامگذاری شد و ما از همین عبارت برای این نوشته استفاده می‌کنیم اما نظر ما نیست.
پارسال، یک ماه عقب‌تر تیم ایران نوین شکل گرفت و محمدرضا اسلامی و حماد سامری اعضای کادر فنی آن تیم شدند و جام چهارجانبه‌ی سادا کاپ ارمنستان را با خود به ایران آوردند.
در ساداکاپ تیم ایران نوین مقابل تیم‌هایی از سوریه و آمریکا پیروز شد. آن روزها مثل امروز و شدیدتر، صحبت از تغییر نسل و جوانگرایی در تیم ملی بسکتبال بود که مدافعان ایران نوین می‌گفتند ما تیم در سایه‌ایم آمده‌ایم تا برای تیم ملی بازیکن بسازیم.
دولت کادرهای فنی تیم ملی و ایران نوین مستعجل بود و هر دو بعد از گرمای تابستان پارسال، به امور دیگری مشغول شدند.
امسال می‌بینید که جانشینان تازه در دو تیم.
با این تفاوت که پارسال فقط یک نفر لیگ را ندیده بود اما امسال هر دو نفر سرمربیان تیم ملی و تیم ایران نوین هیچ لیگی را در کشور ندیدند.
از مهمترین نشانه‌های بی‌برنامگی این است که شما پای پله‌ی هواپیما برای تیم مربی انتخاب کنی.
باز محمد عابدینی به خاطر نزدیک به ۵ سال کار در تیم‌های ملی در سمت‌های مختلف، شناختش روی نفرات از هاکان دمیر بیشتر است اما مسأله مشخص نبودن کارها توسط فدراسیون بسکتبال است که از تغییرات در کادرهای فنی چه هدفی دارد؟ هدف از تیم‌هایی که به طور تصادفی و تورنمنت‌محور مثل سادا ارمنستان یا فستیوال هوپس در چین، تشکیل می‌شوند، چیست؟
ما یک بحثی در مورد مطرح کردن استعدادها در تیم‌های دوم داریم و بخشی دیگر شامل تجربیات جدید و به قول آن دوست‌مان بازیکن‌سازی! برای تیم ملی که به نظر در هر دو مورد دچار خطای استراتژیکیم.
قطعاً بازیکنی که المپیک بازی کرده (سینا واحدی)، یا پنجره‌های جام جهانی را گذرانده (احسان دلیرزهان) با کارهای فصلی و منقطع تیم ایران نوین مطرح نمی‌شود یا نفراتی مثل حسن علی‌اکبری را با ایران نوین نمی‌توان ساخت.
در طول یک سال و نیم گذشته و پیش‌تر توسط دیگران به برخی بازیکنان تیم‌های کنونی، کم بازی داده نشد. ایران نوینِ امسال با ۸ تغییر به نسبت پارسال (بدون پیتر، سینا و علی‌اکبری با اینان ۱۱ تغییر می‌شود یعنی کل تیم)، به جام هوپس رفت.
با احتساب تیم‌های جوانان ۲۰۱۶ (قهرمان آسیا)، ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲ (۲۰۲۰)، بین ۱۸ تا ۲۳ سال باید نیروی کمی خوبی داشته باشیم آیا کیفیت بازیکنان این گروهها هم مطلوب است؟ اگر نیست چرا نیست؟
اگر تا ۲۲ سالگی نیست، تضمینی برای آینده و سرمایه‌گذاری بیشتر روی این افراد هست؟
پارسال ندانستیم چرا بردیم و امسال نمی‌دانیم چرا می‌بازیم.
با سرعت تحولات بسکتبال که ژاپن نمونه‌ی عینی آن در بسکتبال آسیاست، انگار ما به بسکتبال دنیا می‌گوییم بمانید تا ما برسیم! دنیا منتظر کارهای بی هدف ما نمی‌ماند که هر سال و هر دفعه با یکسری تغییرات انجام می دهیم و تحت پوشش شعارهای رنگارنگ مثل “نسل سازی” نونوارش می کنیم.
